Home Τα νέα της Επιστήμης Πώς ακούγονταν στην πραγματικότητα οι δεινόσαυροι;

Πώς ακούγονταν στην πραγματικότητα οι δεινόσαυροι;

Οι δεινόσαυροι πιθανότατα δεν ήταν σιωπηλοί, αν και ο ήχος δεν απολιθώνεται, και έτσι είναι δύσκολο να γνωρίζουμε με ακρίβεια πώς ακουγόταν.  Ωστόσο, νέες τεχνολογίες, όπως οι αξονικές τομογραφίες (CT scans), και σπάνια απολιθώματα βοηθούν τους επιστήμονες να ανακατασκευάσουν πιθανά ηχητικά προφίλ των δεινοσαύρων.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του BBC, ένα παράδειγμα είναι ο Parasaurolophus tubicen, ο οποίος διέθετε ένα εντυπωσιακό κρανιακό λοφίο μήκους σχεδόν 3 μέτρων που λειτουργούσε ως ηχητικός αντηχητής.  Οι επιστήμονες αναπαρήγαγαν τον ήχο που θα μπορούσε να παράγει και ήταν «εξωπραγματικός», με χαμηλές συχνότητες που διαπερνούσαν τη βλάστηση.

Για να αναπαραστήσουν ήχους δεινοσαύρων, οι ερευνητές βασίζονται σε «φυλογενετική σύγκριση» με σημερινούς συγγενείς, όπως τα πτηνά και οι κροκόδειλοι.  Αυτό υποδηλώνει ότι οι δεινόσαυροι εξέπεμπαν γρυλίσματα, μουγκρητά και βρυχηθμούς — αλλά όχι αναγκαστικά «βρυχηθμούς» όπως τους γνωρίζουμε από τις ταινίες.

Η ανακάλυψη ενός απολιθωμένου σύριγγα (φωνητικό όργανο που έχουν μόνο τα πτηνά) στο αρχαίο πτηνό Vegavis iaai δείχνει ότι ορισμένοι δεινόσαυροι (προγονικοί στα πτηνά) μπορούσαν να παράγουν ήχους παρόμοιους με σημερινά πτηνά.  Παράλληλα, ένα απολιθωμένο λάρυγγα στον Pinacosaurus grangeri υποδεικνύει δυνατότητα έκδοσης δυνατών, σύνθετων ήχων.

Οι περισσότεροι δεινόσαυροι πιθανόν παρήγαγαν χαμηλές συχνότητες ή ακόμη και υπόηχους, όπως οι ελέφαντες και οι κροκόδειλοι, που μεταφέρονται σε μεγάλες αποστάσεις.  Ίσως χρησιμοποιούσαν κλειστόστομη φωνή, δηλαδή πρήζοντας τον λαιμό, όπως κάνουν οι στρουθοκάμηλοι ή τα περιστέρια.

Επίσης, οι κοχλίες (μέρη του εσωτερικού αυτιού) σε απολιθώματα αποκαλύπτουν ότι οι δεινόσαυροι μπορούσαν να αντιληφθούν ποικιλία ήχων, ακόμη και υψηλών συχνοτήτων – ενδεχομένως για επικοινωνία μεταξύ γονιών και μικρών, όπως κάνουν τα σημερινά πτηνά και οι κροκόδειλοι.

Τέλος, η έλλειψη ακριβούς ελέγχου της φωνής σε τεράστιους δεινόσαυρους, λόγω του μεγάλου μήκους του λαιμού, ίσως τους ανάγκαζε να βασίζονται περισσότερο σε απτική επικοινωνία (π.χ. επαφή με τις ουρές τους σε κοπάδια).

Πηγή: SIGMALIVE