Το Ηλιακό μας σύστημα είναι γεμάτο με αστεροειδείς και κομήτες και η ικανότητά μας να προστατεύσουμε τη Γη από αυτούς, εξαρτάται και από τη σύστασή τους, καθώς μερικοί είναι σχεδόν ακατόρθωτο να καταστραφούν.
Οι αστεροειδείς χωρίζονται σε δύο κύριες κατηγορίες. Τους μονόλιθους, οι οποίοι αποτελούνται από μία πυκνή μάζα βράχου και είναι οι πιο κοινοί όταν φανταζόμαστε έναν αστεροειδή. Έχουν συνήθως ένα χιλιόμετρο σε διάμετρο και η διάρκεια ζωής τους στη Ζώνη των Αστεροειδών είναι μόλις μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, μία μικρή διάρκεια αν αναλογιστούμε την ηλικία του Ηλιακού συστήματος.
Ο άλλος τύπος είναι οι αστεροειδείς οι οποίοι αποτελούνται από πολλά διαφορετικά θραύσματα τα οποία εκτοξεύτηκαν κατά τη διάρκεια μίας ολοκληρωτικής ή μερικής καταστροφής ενός μονολιθικού αστεροειδή.
Ο Δίμορφος είναι ένας τέτοιος αστεροειδής. Έχει χαμηλή πυκνότητα επειδή είναι πορώδης και αποτελείται από διαφορετικά υλικά. Τέτοιοι αστεροειδείς είναι συνήθως μικροί και δυσκολότερο να εντοπιστούν από τη Γη.
Το 2010 το σκάφος Hayabusa της JAXA, επέστρεψε από τον αστεροειδή Itokawa, μήκους 535 μέτρων. Μετέφερε πάνω από 1.000 κομμάτια του αστεροειδούς, όλα μικρότερα από έναν κόκκο άμμου. Η ανάλυση των επιστημόνων έδειξε πως ο Itokawa σχηματίστηκε από την καταστροφή ενός άλλου αστεροειδούς 20 χιλιομέτρων σε διάμετρο. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ο σχηματισμός του Itokawa έλαβε χώρα πριν 4.2 δισεκατομμύρια χρόνια, κάνοντάς τον σχεδόν τόσο παλιό όσο το ίδιο το Ηλιακό σύστημα. Αυτό ξάφνιασε τους επιστήμονες, επειδή σήμαινε πως ο Itokawa επιβίωσε πολύ περισσότερο από τους μονολιθικούς αστεροειδείς.
Ο Itokawa είναι κατά 40% πορώδης, γεγονός που του απέδωσε μία ικανότητα απορρόφησης των συγκρούσεων. Έτσι, εφόσον σχεδόν ο μισός αποτελείται από κενά, οι συγκρούσεις με άλλα σώματα μπορούσαν να απορροφηθούν από τα κενά μεταξύ των βράχων και δε διέλυαν τον αστεροειδή, σαν ένα τεράστιο διαστημικό μαξιλάρι.
Το ανησυχητικό είναι πως αυτού του είδους οι αστεροειδείς είναι αρκετά συχνοί στη Ζώνη των Αστεροειδών και σημαίνει πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταστραφούν. Ενώ η αποστολή του DART ήταν επιτυχής, η μεταφορά κινητικής ενέργειας μεταξύ του μικρού σκάφους και του Δίμορφου ήταν πολύ μικρή. Αυτό σημαίνει πως στην περίπτωση που κάποιος τέτοιος αστεροειδής κατευθύνεται προς τη Γη, μπορεί να χρειαστούμε μία πιο επιθετική προσέγγιση, ίσως ακόμα και το ωστικό κύμα μίας πυρηνικής έκρηξης για να μεταφερθεί αρκετή κινητική ενέργεια στον αστεροειδή.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο PNAS.
Πηγή: unboxholics.com
