Αν η αναπαραγωγή σας ακούγεται ως κάτι εύκολο βιολογικά, σκεφτείτε πως κάθε σπερματοζωάριο με κεφαλή τρία χιλιοστά του χιλιοστού, πρέπει να χωρέσει 23 έλικες DNA συνολικού μήκους ενός μέτρου. Και μάλιστα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, οι ευαίσθητες έλικες δεν πρέπει να διασπαστούν ή να μπλεχτούν.
Αν το DNA έπιανε τόσο χώρο όσο ένα καρπούζι υπό φυσιολογικές συνθήκες, τα κύτταρα του σπέρματος θα ήταν τότε τόσο μεγάλα όσο μία μπάλα του τένις.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν πως το σπερματοζωάριο χρησιμοποιεί κάθε σπιθαμή χώρου για να τοποθετήσει το DNA όπως στο Tetris, σε μία διεργασία που ονομάζουν υπερσυμπύκνωση. Αυτό που ήταν άγνωστο έως τώρα ήταν ένα κομμάτι της πρωτεΐνης PRM2 με την ονομασία N-terminus. Τροποποίησαν γενετικά λοιπόν ποντίκια τα οποία δεν είχαν το N-terminus και διαπίστωσαν πως το DNA κατέρρεε οδηγώντας σε στείρα αρσενικά.
Αν και δεν έχουμε ακόμα αποδείξεις αυτής της διεργασίας στον άνθρωπο, είναι πιθανό πως πολλά προβλήματα στειρότητας να προκαλούνται από αυτό και η ομάδα θα συνεχίσει τις έρευνες.
Υπάρχουν ελάχιστες ερευνητικές ομάδες που αναλύουν το ρόλο των πρωταμινών στην υπερσυμπύκνωση. Είμαστε το μόνο εργαστήριο στον κόσμο έως τώρα που πέτυχε την παραγωγή σε ποντίκια χωρίς PRM1 και PRM2 και μελετάμε τώρα το ρόλο αυτών των πρωτεϊνών στη σπερματογένεση.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο PLOS Genetics.
Πηγή: unboxholics.com
