Δεν ξέρω αν η απεργία των εκπαιδευτικών είναι ορθή κίνηση — αλλά, θα μου πεις, τι μας νοιάζει;
Όχι ότι δεν είναι πραγματικά σημαντικό θέμα, με πολλές παράπλευρες απώλειες. Για παράδειγμα, πού θα αφήσουμε τα παιδιά μας αύριο; Ξέρω ’γω, άνοιξε μια θυρίδα και βάλ’ τα μέσα.
Θα μου πεις όμως πως έτσι γίνονται οι “επαναστάσεις”: με θυσίες.
–Γιαγιά, κάνε εσύ τη θυσία και κράτα το παιδί. Πρέπει να πάω στη δουλειά.
Δεν υπάρχει γιαγιά και παππούς; Λυπάμαι, την πάτησες. Παραιτήσου από τη δουλειά.
Αλλά τελικά, μάλλον αυτό είναι άλλο — και λιγότερο σημαντικό — θέμα. Όπως “κατάντησε” δευτερεύουσα και η ίδια η αυριανή απεργία, στη σκιά της δήλωσης του προέδρου της ΟΕΛΜΕΚ, του κ. Δημήτρη Ταλιαδώρου.
Η δήλωση που επισκίασε τα πάντα
Ούτε καν το αρχικό ζήτημα που πυροδότησε όλη τη συζήτηση — αν δηλαδή το σύστημα αξιολόγησης χρήζει αλλαγής ή μεταρρύθμισης — δεν μας απασχολεί πια. Μας νοιάζει, φυσικά, αλλά στη ζυγαριά, όπου από τη μία πλευρά βρίσκεται το σύστημα αξιολόγησης και από την άλλη η δήλωση του κ. Ταλιαδώρου, το σύστημα αξιολόγησης ωχριά.
Τι είπε λοιπόν ο πρόεδρος;
Αυτό:
«Δηλαδή κάποιοι θέλουν να βγουν και να πουν ότι βρέθηκε μια γυναίκα να αλλάξει τη νομοθεσία μετά από 50 χρόνια;»
Δήλωση εκπαιδευτικού η οποία — να μου επιτρέψεις — είναι φτωχή όχι μόνο γλωσσικά, αλλά και απαράδεκτη εννοιολογικά.
Αυτό το “θέλουν κάποιοι να βγουν και να μας πουν”, από στόμα εκπαιδευτικού, υπολείπεται ποιότητας· αλλά, μακάρι να ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα.
Είναι άκρως προβληματική γιατί ο άνθρωπος που εκπροσωπεί τους εκπαιδευτικούς, δηλαδή εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την παίδευση των παιδιών μας, θα έπρεπε εν έτει 2025 να διαθέτει κάποιες βασικές αρχές και αντιλήψεις — και όχι προαιρετικές, αλλά προαπαιτούμενες.
Μία από αυτές είναι ο σεβασμός στον άνθρωπο. Άρα και στη γυναίκα, η οποία — νιώθω άβολα που πρέπει καν να το διευκρινίσω — είναι ισότιμη με τον άντρα και αντίστοιχα ικανή. Και αυτά δεν είναι “πεποιθήσεις κατά το δοκούν”, αλλά de facto αξιώματα. Όπως στα μαθηματικά.
Ο ρόλος των εκπαιδευτικών και οι πραγματικές απαιτήσεις μας
Εμένα, ως γονιό, δεν με απασχολεί τόσο αν το παιδί μου θα μάθει τριγωνομετρία ή λεπτομέρειες της Γαλλικής Επανάστασης — όχι επειδή είναι ασήμαντα, αλλά γιατί δεν είναι τόσο κρίσιμα όσο η παίδευση, η καλλιέργεια ιδεών και η ενσυναίσθηση που οφείλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν.
Και αυτό περιμένω και από τους εκπαιδευτικούς.
Και για να είμαστε δίκαιοι, οι πλείστοι το κάνουν (τουλάχιστον κρίνοντας από τους καθηγητές του δικού μου παιδιού). Αλλά όταν αυτούς τους ανθρώπους τους εκπροσωπεί ένας εκπαιδευτικός που θεωρεί τη γυναίκα “όχι αρκετά ικανή” να κάνει τη δουλειά, αυτό αναπόφευκτα “λερώνει” την εικόνα ολόκληρου του κλάδου.
Και θα το πω όπως το σκέφτομαι: Δεν έχω καμία απολύτως απαίτηση από τον κ. Ταλιαδώρο.
Ακόμα κι αν απολογηθεί (δεν γνωρίζω αν το έχει κάνει), ακόμα κι αν αύριο βγει και εξυμνήσει με ένα φτιαχτό λογίδριο τον ρόλο της γυναίκας, τίποτα δεν θα με πείσει ότι άλλαξε αντιλήψεις μέσα σε 24 ώρες.
Αν το κάνει, για μένα θα είναι χειρότερο κι από τη δήλωσή του. Γιατί, όσο κατάπτυστη κι αν είναι η άποψή σου, τουλάχιστον κράτα τη χωρίς κωλοτούμπες.
Από εκείνους από τους οποίους έχω απαιτήσεις, είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί. Να φροντίσουν για την “ιερότητα” του ρόλου τους, για την ταυτότητά τους ως λειτουργοί· να μη δεχτούν ούτε λεπτό ακόμη να εκπροσωπούνται από κάποιον που θεωρεί την πλειοψηφία των ανθρώπων που εκπροσωπεί… υποδεέστερους.
Ο Παπα – Ράτσης
