Μια ομάδα επιστημόνων από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) επιμελήθηκε την πιο ρεαλιστική προσομοίωση που έχει γινεί ποτέ, σχετικά με το τι θα συνέβαινε στη Γη και τους ανθρώπους στην περίπτωση ενός υποθετικού ολοκληρωτικού πυρηνικού πολέμου μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων του κόσμου, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας.
Η προσομοίωση αυτή παρέχει ένα πρωτοφανές επίπεδο επιστημονικού ρεαλισμού, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά μη απόρρητες πληροφορίες. Συγκεκριμένα, η διεπιστημονική ομάδα του ΜΙΤ εμβάθυνε στις ιδιαιτερότητες του πυρηνικού πολέμου, ενσωματώνοντας λεπτομερή μοντελοποίηση της πυρηνικής στόχευσης, των τροχιών των πυραύλων, των εκρήξεων, των ηλεκτρομαγνητικών παλμών (EMP) και των εκτεταμένων επιπτώσεων του καπνού μαύρου άνθρακα. Όλοι αυτοί οι υπολογισμοί τους παρουσιάζονται σε ένα οπτικά εντυπωσιακό βίντεο που απεικονίζει την εφιαλτική αλυσίδα γεγονότων που θα ξεκινούσε με έναν πυρηνικό πόλεμο παγκόσμιας κλίμακας.
Μια από τις σημαντικότερες λεπτομέρειες που αποκάλυψαν τα μοντέλα των επιστημόνων είναι πως πρακτικά δεν έχει σχεδόν καθόλου σημασία ποια πλευρά θα ξεκινήσει τη σύγκρουση. Μόλις μια πλευρά εκτοξεύσει πυρηνικούς πυραύλους, η αντίπαλη πλευρά ανιχνεύει γρήγορα την επίθεση και ανταποδίδει πριν από την πρόσκρουση. Στο παράδειγμα, περίπου δέκα λεπτά μετά την αρχική επίθεση, βαλλιστικοί πύραυλοι που εκτοξεύονται από υποβρύχια των ΗΠΑ κοντά στη Νορβηγία αρχίζουν να πλήττουν τη Ρωσία, ενώ λίγο αργότερα ρωσικοί πύραυλοι που εκτοξεύονται από τοποθεσίες βόρεια του Καναδά πλήττουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα πρώτα κύματα των χτυπημάτων προκαλούν τεράστιες ζημιές σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, αλλά και στα ίδια τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, αφού παράγονται ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί με δεκάδες χιλιάδες βολτ ανά μέτρο. Τα επόμενα πλήγματα στοχεύουν κρίσιμα κέντρα διοίκησης και ελέγχου, καθώς και εγκαταστάσεις εκτόξευσης πυρηνικών όπλων. Παράλληλα, οι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι που αναπτύσσουν και τα δύο έθνη χρειάζονται περίπου μισή ώρα για να φτάσουν στους επόμενους στόχους τους.
Οι μεγάλες πόλεις βρίσκονται στο επίκεντρο της καταστροφής λόγω της στρατιωτικής τους σημασίας και της ικανότητάς τους να παρεμποδίσουν την ανάκαμψη του εχθρού μετά τον πόλεμο. Κάθε πρόσκρουση δημιουργεί μια πύρινη σφαίρα τόσο καυτή όσο ο πυρήνας του ήλιου, συνοδευόμενη από ένα ραδιενεργό σύννεφο σε σχήμα μανιταριού. Η άμεση περιοχή γύρω από τις εκρήξεις κυριολεκτικά εξατμίζεται, ενώ πιο μακριά μαίνονται πυρκαγιές και οι άνθρωποι τυφλώνονται και τραυματίζονται σοβαρά.
Η επέκταση της πύρινης σφαίρας οδηγεί σε ένα καταστροφικό κύμα εκρήξεων που αποδεκατίζει τα κτίρια και συνθλίβει όλες τις κοντινές κατασκευές. Επιπλέον, καθώς τόσο το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και η Γαλλία διαθέτουν πυρηνικές δυνατότητες και είναι υποχρεωμένες από το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ να υπερασπιστούν τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία επεκτείνει τα χτυπήματά της ώστε να συμπεριλάβει και αυτές τις χώρες.
Πυρκαγιές κατακλύζουν πολυάριθμες πόλεις, με ανέμους επιπέδου καταιγίδας να τροφοδοτούν τις φλόγες, καταναλώνοντας οτιδήποτε εύφλεκτο στο πέρασμά τους. Η ένταση αυτών των πύρινων καταιγίδων φτάνει σε τέτοια επίπεδα που το γυαλί και ορισμένα μέταλλα υγροποιούνται, ενώ η άσφαλτος μετατρέπεται σε εύφλεκτο, καυτό υγρό, πράγμα που σημαίνει ότι και το οδικό δίκτυο καταστρέφεται.
Δυστυχώς, οι άμεσες συνέπειες των εκρήξεων, των ηλεκτρομαγνητικών παλμών και της ραδιενέργειας δεν είναι τίποτα μπροστά στον πυρηνικό χειμώνα που προκαλείται αμέσως μετά από τον μαύρο καπνό άνθρακα που παράγεται κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών.
Σε σχέση με την ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα το 1945, οι σημερινές βόμβες υδρογόνου διαθέτουν σημαντικά μεγαλύτερες καταστροφικές δυνατότητες. Μια αστική περιοχή όπως η Μόσχα, με πληθυσμό σχεδόν 50 φορές μεγαλύτερο από αυτόν της Χιροσίμα, θα παρήγαγε σημαντική ποσότητα καπνού ικανή να σχηματίσει μια πύρινη καταιγίδα που θα εκτόξευε σύννεφα μαύρου καπνού ψηλά στη στρατόσφαιρα, πολύ πάνω από τα σύννεφα βροχής που διαφορετικά θα τον διέλυαν. Το φως του ήλιου θερμαίνει αυτόν τον μαύρο καπνό, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει σαν αερόστατο και να παραμένει στον ουρανό για μια δεκαετία. Ναι, ο ουρανός θα ήταν μαύρος για δέκα χρόνια τουλάχιστον!
Οι συνέπειες αυτού του φαινομένου θα καθιστούσαν τη Γη αφόρητα κρύα, ακόμη και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Σύμφωνα με μια άλλη πρόσφατη επιστημονική έρευνα, πάνω από 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν τελικά να πεθάνουν από την πείνα που θα ακολουθούσε, συμπεριλαμβανομένου περίπου του 99% του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρώπης, της Ρωσίας και της Κίνας.
Βέβαια, ενώ ο πραγματικός αριθμός των επιζώντων σε έναν πυρηνικό πόλεμο παραμένει άγνωστος, οι προβλέψεις που περιγράφονται σε αυτή τη μελέτη είναι αναμφισβήτητα δυσοίωνες. Είναι απολύτως σαφές ότι δεν υπάρχουν νικητές σε μια τέτοια σύγκρουση.
Πηγή: Time.com
