Οι γάτες μπορεί μερικές φορές να δείχνουν ανεξάρτητες από τους ανθρώπους – ιδιοκτήτες τους αλλά πρόσφατη έρευνα παρουσιάζει ακριβώς το αντίθετο. Οτι δηλαδή οι γάτες είναι προσκολλημένες προς τους ιδιοκτήτες τους και έχουν ανάγκη τον δεσμό αυτό.
Η παρούσα μελέτη που δημοσιεύτηκε χτες στην επιστημονική επιθεώρηση “Current Biology”, έδειξε ότι ακριβώς όπως τα παιδιά και οι σκύλοι, οι γάτες συνάπτουν ασφαλείς και ανασφαλείς δεσμούς με τους φροντιστές τους. Οι ερευνητές, μάλιστα, υποστηρίζουν ότι η ικανότητα σύναψης δεσμού στα ζώα διαφορετικών ειδών μπορεί να αποδοθεί σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δεν χαρακτηρίζουν μόνο τους σκύλους. Η Κρίστιν Βιτέιλ του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Όρεγκον, στις ΗΠΑ, δηλώνει: “Ακριβώς όπως και τα σκυλιά, οι γάτες έχουν την ικανότητα να συνδεθούν με τον ιδιοκτήτη τους και ο ίδιος είναι για τις περισσότερες πηγή ασφάλειας όταν βρίσκονται σε νέα περιβάλλοντα”.
Η μέχρι τώρα έρευνα είχε εξετάσει την ανάπτυξη δεσμού στα παιδιά και τους σκύλους με τους κηδεμόνες τους. Στο πλαίσιο αυτών των μελετών τα παιδιά τοποθετούνταν σε ένα καινούργιο περιβάλλον (δωμάτιο) και οι ερευνητές παρατηρούσαν τις αντιδράσεις τους όταν ο κηδεμόνας επέστρεφε σε αυτό μετά από μια μικρή περίοδο απουσίας του.
Τα παιδιά που είχαν αναπτύξει ασφαλή δεσμό μετά την επιστροφή του γονέα εξερευνούσαν το περιβάλλον με ασφάλεια ενώ εκείνα που δεν είχαν αναπτύξει ασφαλή δεσμό υιοθετούσαν αποφευκτικές συμπεριφορές ή συμπεριφορές προσκόλλησης στον γονέα. Στην συγκεκριμένη έρευνα επιχειρήθηκε να γίνει το ίδιο πειραματικό υπόδειγμα σε πληθυσμό γατών, όπου περιλήφθηκαν τόσο ενήλικες γάτες όσο και μικρά γατάκια.
Συγκεκριμένα οι μελετητές τοποθετούσαν τις γάτες με τους ιδιοκτήτες τους μαζί σε ένα δωμάτιο, στη συνέχεια οι γάτες έμεναν για δύο λεπτά μόνες τους και τέλος ο φροντιστής τους επέστρεφε. Το δείγμα της μελέτης αποτέλεσαν 70 μικρά γατάκια και 38 ενήλικες γάτες. Τόσο για τη μία όσο και για την άλλη ομάδα βρέθηκαν παρόμοια ποσοστά ασφαλούς και ανασφαλούς δεσμού.
Τα αποτελέσματα που παρατηρούμε στα παιδιά αντικατοπτρίζουν με μεγάλη ακρίβεια αυτό που συμβαίνει στις γάτες, υποστηρίζει η Βιτέιλ. Το 65% των παιδιών αναπτύσσει ασφαλή δεσμό με τον κηδεμόνα τους. Το ίδιο σχεδόν ποσοστό φάνηκε και για τις γάτες και τα μικρά γατάκια. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το 64% των γατών είχε λιγότερο άγχος με την παρουσία του ιδιοκτήτη τους παρά κατά την απουσία του και κατένειμαν ισορροπημένα το χρόνο που περνούσαν μαζί του και το χρόνο που τριγυρνούσαν εξερευνώντας το χώρο.
Το υπόλοιπο 36% πράγματι έδειξε σημάδια ανασφαλούς δεσμού, με ορισμένες γάτες να ζητούν διαρκώς αγκαλιές και άλλες να αποφεύγουν ή να είναι εχθρικές με τους ιδιοκτήτες τους. Η Βιτέιλ εξηγεί ότι οι δεσμοί που αναπτύσσουν οι γάτες με τους ανθρώπους είναι ασφαλείς και σταθεροί στην ενήλικη ζωή γεγονός που διευκολύνει τη μεταξύ τους συμβίωση.
Ο Ντάνιελ Μιλς, καθηγητής συμπεριφορικής ιατρικής του Πανεπιστημίου Λίνκολν, υπογραμμίζει ότι τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση καθώς δεν εξετάστηκαν άλλοι τύποι δεσμού, επομένως τα αποτελέσματα μπορεί να αφορούν τη συμπεριφορά των γατών κατά την ανθρώπινη παρουσία γενικά και όχι συγκεκριμένα με τον φροντιστή τους.
Παράλληλα η Λόρεν Φίνκα, από το Πανεπιστήμιο του Νότινγκχαμ Τρεντ, τονίζει ότι σε αντίθεση με τα παιδιά και τους σκύλους είναι λιγότερο πιθανό οι γάτες να έχουν έμφυτη την ανάγκη να συνάψουν ισχυρούς και ασφαλείς δεσμούς με τους φροντιστές τους, επομένως τέτοιες ενδείξεις μπορούν ευκολότερα να αποδοθούν στην προσωπικότητα και την κοινωνικοποίησή τους. Η Βιτέιλ δηλώνει ότι οι τωρινές και μελλοντικές έρευνες τους πρόκειται να διερευνήσουν τέτοιου τύπου υποθέσεις.
