Η Σελήνη ασκεί μια άγνωστη παλιρροιακή δύναμη στον «ωκεανό πλάσματος» που περιβάλλει την ανώτερη ατμόσφαιρα της Γης, δημιουργώντας διακυμάνσεις παρόμοιες με τις παλίρροιες στους ωκεανούς, αναφέρει μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Physics».
Διεθνής ερευνητική ομάδα επεξεργάστηκε δεδομένα που συλλέχθηκαν τα τελευταία 40 χρόνια από δορυφόρους με στόχο να εντοπιστούν μεταβολές στο σχήμα της πλασματόσφαιρας της Γης, της εσωτερικής περιοχής της μαγνητόσφαιρας του πλανήτη μας η οποία τον προστατεύει από τις ηλιακές καταιγίδες και άλλους τύπους σωματιδίων υψηλής ενέργειας.
Η πλασματόσφαιρα είναι μια χονδροειδής κηλίδα ψυχρού πλάσματος σε σχήμα ντόνατ που «κάθεται» στην κορυφή των γραμμών του μαγνητικού πεδίου της Γης, ακριβώς πάνω από την ιονόσφαιρα, το ηλεκτρικά φορτισμένο τμήμα της ανώτερης ατμόσφαιρας. Το πλάσμα (ιονισμένο αέριο) στην πλασματόσφαιρα είναι πιο πυκνό από το πλάσμα στις εξωτερικές περιοχές της μαγνητόσφαιρας, γεγονός που το αναγκάζει να βυθιστεί στον πυθμένα της μαγνητόσφαιρας. Το όριο μεταξύ αυτού του πυκνού βυθισμένου πλάσματος και της υπόλοιπης μαγνητόσφαιρας είναι γνωστό ως πλασμαπαύση.
«Δεδομένων των ιδιοτήτων του κρύου, πυκνού πλάσματος, η πλασματόσφαιρα μπορεί να θεωρηθεί ως ‘ωκεανός πλάσματος και η πλασμαπαύση αντιπροσωπεύει την ‘επιφάνεια’ αυτού του ωκεανού», αναφέρουν οι ερευνητές στο άρθρο τους. Η βαρυτική έλξη του φεγγαριού μπορεί να παραμορφώσει αυτόν τον «ωκεανό» υποχρεώνοντας την επιφάνειά του να ανεβαίνει και να κατεβαίνει όπως οι συμβατικές παλίρροιες.
Η ερευνητική ομάδα πιστεύει ότι αυτή η άγνωστη μέχρι σήμερα αλληλεπίδραση μεταξύ της Γης και της Σελήνης θα μπορούσε να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν διάφορες περιοχές της μαγνητόσφαιρας με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Περιοχές όπως οι ζώνες ακτινοβολίας Van Allen, οι οποίες συλλαμβάνουν εξαιρετικά ενεργητικά σωματίδια από τον ηλιακό άνεμο και τα παγιδεύουν στην εξωτερική μαγνητόσφαιρα.
Οι ερευνητές θέλουν επίσης να δουν εάν το πλάσμα στις μαγνητόσφαιρες άλλων πλανητών επηρεάζεται από τους φυσικούς τους δορυφόρους, από τα φεγγάρια τους. «Αυτά τα ευρήματα μπορεί να έχουν επιπτώσεις για παλιρροϊκές αλληλεπιδράσεις και σε άλλα συστήματα πλανητών» εκτιμούν οι ερευνητές ανοίγοντας ένα νέο πεδίο διαστημικών μελετών.
Πηγή: Naftemporiki.gr
