Η ροή του λόγου του 17χρονου Γιάννη διακόπτεται, καθώς αδυνατεί να βρει τη λέξη που ψάχνει.
Θα του ήταν ευκολότερο να εκφραστεί με ένα συνοφρυωμένο emoji. Η 15χρονη Αλεξία περνά εννέα ώρες ημερησίως μπροστά ή πάνω από μια οθόνη, μικρή ή μεγάλη κι αδυνατεί να ξεκολλήσει, ακόμα κι όταν το ρολόι δείχνει 3 τα ξημερώματα και τα κατακόκκινα μάτια της δακρύζουν ασταμάτητα.
Συνομιλεί με τους φίλους της καθημερινά σε διάφορες εφαρμογές, αλλά τους βλέπει από κοντά μόνο μία φορά την εβδομάδα. Μερικές φορές αισθάνεται πως η διαδικτυακή επικοινωνία τους είναι πιο πραγματική από τη δια ζώσης. Η 12χρονη Έλενα φοβάται. Τον τελευταίο μήνα έχει επανειλημμένα πέσει θύμα διαδικτυακού εκφοβισμού (bullying).
Νιώθει τρομαγμένη κι απομονωμένη και ντρέπεται να μιλήσει για αυτό. Και ο 16χρονος Κώστας πασχίζει καθημερινά να διατηρήσει την εντυπωσιακή περσόνα που έχει δημιουργήσει στα social media, υπερπροβάλλοντας τα θετικά του χαρακτηριστικά και συγκρίνοντας διαρκώς τον αριθμό των αντιδράσεων που προσελκύει με εκείνες των συνομηλίκων του.
Έχει κουραστεί, νιώθει πως ουδείς τον γνωρίζει πραγματικά κι ολοένα συχνότερα αισθάνεται μοναχικός και καταθλιπτικός…
