Αν κοιτάξετε λίγο μετά τη δύση προς τα νοτιοανατολικά, κάτω από τον αστερισμό των Ιχθύων, θα δείτε τον Κρόνο να λάμπει στο λυκόφως του ουρανού. Ωστόσο αυτή την περίοδο μοιάζει διαφορετικός: οι διάσημοι δακτύλιοί του φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί.
Αυτό συμβαίνει επειδή η Γη περνά αυτές τις ημέρες μέσα από το επίπεδο των δακτυλίων του, με αποτέλεσμα να βλέπουμε τις τεράστιες αυτές δομές ακριβώς από το πλάι.
Δεδομένου ότι το μέσο πάχος των δακτυλίων είναι μόλις περίπου 100 μέτρα, καθίστανται σχεδόν αόρατοι ακόμη και με ισχυρό τηλεσκόπιο. Το μόνο στοιχείο που μπορεί κανείς να διακρίνει είναι η λεπτή σκιά που ρίχνουν πάνω στον πλανήτη.
Το σπάνιο αυτό φαινόμενο, το οποίο επανέρχεται ανά ομάδες κάθε περίπου 15 χρόνια, οφείλεται στην κλίση του άξονα περιστροφής του Κρόνου — κατά 26,7 μοίρες σε σχέση με την εκλειπτική, το επίπεδο όπου κινούνται οι πλανήτες.
Καθώς ο Κρόνος ολοκληρώνει μια περιφορά γύρω από τον Ήλιο κάθε σχεδόν 30 χρόνια, οι δακτύλιοί του φαίνονται να αυξομειώνουν το ορατό τους άνοιγμα, μέχρι που εξαφανίζονται εντελώς όταν το βλέμμα μας ευθυγραμμίζεται με το επίπεδό τους.
Το ίδιο συνέβη και τον Μάρτιο, αλλά τότε ο πλανήτης βρισκόταν πολύ κοντά στον Ήλιο από τη σκοπιά της Γης και χανόταν στο έντονο φως του.
Η προηγούμενη φορά που είχαμε ορατή διάβαση του επιπέδου των δακτυλίων ήταν το 1995 και το 1996, ενώ η επόμενη θα έρθει το 2038.
Όταν ο Γαλιλαίος παρατήρησε τον Κρόνο με το νεοκατασκευασμένο τηλεσκόπιό του το 1610, οι δακτύλιοι τον μπέρδεψαν και πίστεψε ότι έβλεπε τρία ξεχωριστά σώματα. Η σύγχυσή του αυξήθηκε όταν τρία χρόνια αργότερα τα «σώματα» ενώθηκαν σε ένα, λόγω της ευθυγράμμισης των δακτυλίων με τη Γη. Μόνο χρόνια μετά κατέληξε στο ότι ο Κρόνος είχε παράξενα «αφτιά».
Οι αστρονόμοι συνέχισαν να προβληματίζονται μέχρι το 1659, όταν ο Ολλανδός μαθηματικός Κρίστιαν Χόυχενς κατανόησε ότι ο Γαλιλαίος έβλεπε στην πραγματικότητα δακτυλίους που περιβάλλουν τον πλανήτη.
