Τα μυστήρια της έβδομης ηπείρου του πλανήτη, της Zealandia, αποκαλύπτουν νέοι, πιο ακριβείς, χάρτες από διεθνή ομάδα ερευνητών.

Η ύπαρξη της Zealandia επιβεβαιώθηκε το 2017 μετά από πολλά χρόνια εικασιών για μια από καιρό χαμένη γη στα νοτιοανατολικά της Αυστραλίας. Ήταν “αγνοούμενη” για 375 χρόνια και αυτό κυρίως γιατί είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου βυθισμένη στο νερό κατά 1-2 χιλιόμετρα.

Πλέον θεωρείται η έβδομη ήπειρος της Γης (ή η όγδοη αναλόγως ποιο μοντέλο διαχωρισμού των ηπείρων ακολουθείτε) και συμπληρώνει τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική, την Ανταρκτική, την Αφρική, την Ωκεανία και την Ευρασία (σ.σ. η τελευταία σε ορισμένα μοντέλα υπολογίζεται ξεχωριστά, Ευρώπη και Ασία).

Τον τρέχοντα μήνα ωστόσο, μια ομάδα ερευνητών κυκλοφόρησε τον πιο ακριβή χάρτη της ηπείρου ενσωματώνοντας και τα 5 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα αυτής της υποθαλάσσιας περιοχής και τη γεωλογία της. Κατά τη διαδικασία, ήρθαν στο φως ενδείξεις για το πώς σχηματίστηκε αυτή η μυστηριώδης ήπειρος και γιατί έχει κρυφτεί κάτω από το νερό τα τελευταία 25 εκατομμύρια χρόνια.

“Γέννηση” από την αρχαία υπερήπειρο Γκοντβάνα

Η Zealandia πιστεύεται ότι σχηματίστηκε πριν από περίπου 83 εκατομμύρια χρόνια, κατά την Ύστερη Κρητιδική περίοδο. Ωστόσο, η δημιουργία της ξεκίνησε μέχρι και 100 εκατομμύρια χρόνια πριν από αυτό, όταν η υπερήπειρος της Γκοντβάνα, η οποία συγκέντρωνε μεγάλο μέρος της σημερινής γης σε ένα τεράστιο κομμάτι, άρχισε να διαλύεται. Καθώς διαλύθηκε, η μικρότερη, πιο λεπτή και νεότερη ήπειρος του κόσμου “ανεξαρτητοποιήθηκε”, ενώ οι περιοχές της Γκοντβάνα που κάποτε βρίσκονταν στα βορειοδυτικά και νοτιοδυτικά της έγιναν Αυστραλία και Ανταρκτική, αντίστοιχα.

Πιστεύεται ότι ολόκληρη ή μέρος της Zealandia μπορεί να υπήρχε ως νησί για λίγο. Αλλά τότε, περίπου πριν από 25 εκατομμύρια χρόνια, εξαφανίστηκε κάτω από τον ωκεανό.

Η ήπειρος Zealandia ADVANCING EARTH AND SPACE SCIENCES

Οι πρώτες πραγματικές ενδείξεις ότι η Νέα Ζηλανδία μπορεί να αντιπροσωπεύει απλώς ένα μικροσκοπικό, ορατό τμήμα ενός τεράστιου τμήματος ξηράς ήρθαν το 2002, όταν οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν βαθυμετρία για να αναλύσουν την περιοχή. Ο ωκεανός πάνω από αυτό που τώρα ονομάζουμε Zealandia είναι σημαντικά πιο ρηχός από αυτόν που τον περιβάλλει, υποδηλώνοντας ότι η περιοχή δεν ήταν κάτω από μια ωκεάνια τεκτονική πλάκα, όπως οι περισσότεροι ωκεανοί του κόσμου, αλλά μια ηπειρωτική.

Το αποκορύφωμα ήρθε το 2017, όταν επιστήμονες συγκέντρωσαν πολλές σειρές αποδεικτικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων δεδομένων σχετικά με τα είδη πετρωμάτων που περιέχει και το σχετικό πάχος του –οι ωκεάνιες πλάκες τείνουν να είναι πιο λεπτές– για να προτείνουν ότι αυτή είναι πράγματι μια νέα ήπειρος. Δεν πρόκειται για ένα απλό ηπειρωτικό θραύσμα ή μικροήπειρο, όπως είχε προταθεί προηγουμένως, αλλά μια πραγματική ήπειρο, το 95% της οποίας είναι βυθισμένο κάτω από το νερό.

Ωστόσο, παρά τον ενθουσιασμό γύρω από την ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου και πάνω από μια δεκαετία εντατικής έρευνας, πολλές λεπτομέρειες του πρώιμου σχηματισμού της Zealandia έχουν παραμείνει άγνωστες. Αυτό οφείλεται εν μέρει σε ένα περίεργο γεγονός που συνέβη όταν χώρισε από την Γκοντβάνα.

Ένα δύσκολο ξεκαθάρισμα

Το 2019, μια διεθνής ομάδα επιστημόνων χαρτογράφησε τη γεωλογία της Νότιας Ζηλανδίας. Η έρευνά τους αποκάλυψε ότι σε κάποιο σημείο, η Zealandia είχε τεντωθεί – διασπάστηκε από τεκτονικές δυνάμεις, λεπτύνοντας την ήπειρο σε σύγκριση με τις κανονικές ηπειρωτικές πλάκες και δημιουργώντας ρήξεις που αργότερα έγιναν ωκεάνιος φλοιός.

Η ανάλυση των ερευνητών σε βράχους από τη χαμένη ήπειρο αποκάλυψε ότι το τέντωμα έγινε σε δύο στάδια. Η πρώτη ξεκίνησε πριν από περίπου 89-101 εκατομμύρια χρόνια και οδήγησε σε ένα ρήγμα που έγινε η Θάλασσα της Τασμανίας μεταξύ Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας. Η δεύτερη φάση ξεκίνησε πριν από 80-90 εκατομμύρια χρόνια και οδήγησε στη διάσπαση της Zealandia από τη Δυτική Ανταρκτική και στη δημιουργία του Ειρηνικού Ωκεανού. Αλλά υπήρχαν ακόμη πολλά μυστήρια ανεξήγητα και το άλλο μισό αυτής της ηπείρου δεν έχει ακόμη μελετηθεί λεπτομερώς.

Η ήπειρος Zealandia ADVANCING EARTH AND SPACE SCIENCES

Βυθίστηκε σταδιακά

Σε πιο πρόσφατη μελέτη, μια ερευνητική ομάδα χαρτογράφησε τη βόρεια πλευρά της Zealandia. Αναλύοντας τη χημεία τους και τα ραδιενεργά ισότοπα βαθιά μέσα τους, οι επιστήμονες υπολόγισαν την ηλικία και την προέλευσή τους. Τα παλαιότερα ήταν βότσαλα που χρονολογούνται στην Πρώιμη Κρητιδική (περίπου 130-110 εκατομμυρίων ετών), ακολουθούμενα από ψαμμίτη από την Ύστερη Κρητιδική (περίπου 95 εκατομμύρια χρόνια) και σχετικά νέους βασάλτες από το Ηώκαινο (περίπου 40 εκατομμύρια ετών).

Οι χάρτες της Zealandia που προέκυψαν τη μετατρέπουν από μια άχαρη μάζα σε ένα μέρος με πολλές ζώνες χαρακτηριστικής γεωλογίας που εκτείνονται κατά μήκος της από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά. Αυτά ταιριάζουν με τη γεωλογία της Δυτικής Ανταρκτικής σαν ένα παζλ, επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η περιοχή και η Zealandia κάποτε συνδέθηκαν μεταξύ τους.

Το επόμενο στάδιο της έρευνας εξέτασε τις μετρήσεις των μαγνητικών ανωμαλιών στον πυθμένα του ωκεανού γύρω από τη Zealandia. Αυτές οι διακυμάνσεις στην ισχύ του μαγνητικού πεδίου της Γης σχηματίζουν ένα αόρατο αρχείο του τρόπου με τον οποίο οι τεκτονικές πλάκες έχουν μετακινηθεί με την πάροδο του χρόνου. Έχουν αποκαλύψει περισσότερα για το αρχαίο τέντωμα της ηπείρου, το οποίο συνεχίστηκε για εκατομμύρια χρόνια και μάλιστα άλλαξε κατεύθυνση, οδηγώντας σε μια εξαιρετικά λεπτή ήπειρο που τελικά βυθίστηκε.

Πηγή: news247.gr

Ο Θυλακίνος είναι το μεγαλύτερο γνωστό σαρκοβόρο μαρσιποφόρο της σύγχρονης εποχής. Το ζώο αυτό είναι ευρύτερα γνωστό ως Τίγρης της Τασμανίας λόγω των λωρίδων στο πίσω μέρος της πλάτης του. Ζούσε στην ηπειρωτική Αυστραλία, Τασμανία, και Νέα Γουινέα, και θεωρείται πως εξαφανίστηκε τον 20ό αιώνα. Τα διαθέσιμα στοιχεία από την εποχή που μελετήθηκε το ζώο αυτό, αναφέρουν πως ήταν ένα σχετικά ντροπαλό, νυκτόβιο πλάσμα, με μέγεθος περίπου όσο ενός μεσαίου/μεγάλου σκύλου.

Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Genome Research» ερευνητική ομάδα αναφέρει ότι κατάφερε να αποσπάσει RNA από λείψανα του ζώου που βρίσκονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Σουηδίας και είναι σε κατάσταση ημιμουμιοποίησης, με το δέρμα, τους μύες και τα οστά να διατηρούνται αλλά τα εσωτερικά όργανα να χάνονται. Υπήρχαν ερωτηματικά για το αν μετά από τόσα χρόνια το εξαιρετικά ευαίσθητο RNA θα μπορούσε να έχει διατηρηθεί σε δείγματα αποθηκευμένα σε ένα ντουλάπι κάποιου μουσείου αλλά οι ερευνητές όπως φαίνεται στάθηκαν τυχεροί αφού τα συγκεκριμένα δείγματα ήταν τέτοια που διατήρησαν σε καλή κατάσταση το συγκεκριμένο γενετικό υλικό.

Οι επιστήμονες τα τελευταία χρόνια έχουν εξαγάγει DNA από αρχαία ζώα και φυτά, μερικά από αυτά ηλικίας άνω των 2 εκατομμυρίων ετών. Αλλά αυτή η μελέτη σηματοδότησε την πρώτη φορά που το RNA – πολύ λιγότερο σταθερό από το DNA – ανακτήθηκε από ένα εξαφανισμένο είδος. Αν και δεν είναι το επίκεντρο αυτής της έρευνας, η ικανότητα εξαγωγής, αλληλουχίας και ανάλυσης παλαιού RNA θα μπορούσε να ενισχύσει τις προσπάθειες άλλων επιστημόνων για την αναδημιουργία εξαφανισμένων ειδών. Η ανάκτηση RNA από παλιούς ιούς θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει στην αποκρυπτογράφηση της αιτίας των προηγούμενων πανδημιών.

«Η αλληλουχία RNA προσφέρει μια γεύση της πραγματικής ρύθμισης της βιολογίας και του μεταβολισμού που συνέβαινε στα κύτταρα και τους ιστούς των τίγρεων της Τασμανίας πριν εξαφανιστούν», δήλωσε ο γενετιστής και ειδικός στη βιοπληροφορική Εμίλιο Μάρμολ Σάντσεζ του Κέντρου Παλαιογενετικής και SciLifeLab στη Σουηδία, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. «Αν θέλουμε να κατανοήσουμε τα εξαφανισμένα είδη, πρέπει να καταλάβουμε ποια γονιδιακά συμπληρώματα έχουν και επίσης τι έκαναν τα γονίδια και ποια ήταν ενεργά», δήλωσε ο γενετιστής και μέλος της ερευνητικής ομάδας Μαρκ Φριντλάντερ.

Η τελευταία γνωστή Τίγρη της Τασμανίας υπέκυψε πέθανε σε ζωολογικό κήπο της Τασμανίας το 1936. «Η ιστορία του θανάτου της Τίγρης της Τασμανίας είναι κατά μία έννοια ένα από τα πιο καλά τεκμηριωμένα και αποδεδειγμένα γεγονότα εξαφάνισης που οφείλονται στον άνθρωπο. Δυστυχώς, οι Τίγρεις της Τασμανίας κηρύχθηκαν προστατευόμενες μόλις δύο μήνες πριν πεθάνει το τελευταίο ζώο του είδους στον ζωολογικό κήπο.

Ιδιωτικές πρωτοβουλίες «απεξαφάνισης» έχουν ξεκινήσει με στόχο την ανάσταση ορισμένων εξαφανισμένων ειδών όπως η Τίγρης της Τασμανίας, το ντόντο ή το μάλλινο μαμούθ. «Παρόλο που παραμένουμε επιφυλακτικοί σχετικά με την πιθανότητα να αναδημιουργηθεί πραγματικά ένα εξαφανισμένο είδος χρησιμοποιώντας γονιδιακή επεξεργασία σε ζωντανούς συγγενείς ζώων – και το χρονικό διάστημα για να φτάσουμε σε ένα τελικό σημείο μπορεί να υποτιμηθεί – υποστηρίζουμε για περισσότερη έρευνα σχετικά με τη βιολογία αυτών των εξαφανισμένων ζώα» λέει ο Μάρμολ.

Takahē bird continues its journey of recovery with release into New Zealand tribal lands – video https://t.co/3iZiy0s2c9

— Guardian video (@guardianvideo) August 28, 2023

Όπως τα περισσότερα πτηνά στη Νέα Ζηλανδία, τα takahē εξελίχθηκαν χωρίς να περιβάλλονται από ενδημικά είδη χερσαίων θηλαστικών.

Ετσι, προσαρμόστηκαν αναλόγως ώστε να καλύψουν το κενό του ντόπιου οικοσυστήματος.

Η κρατούσα επιστημονική άποψη για την καταγωγή του ανθρώπου είναι ότι προερχόμαστε από πρωτεύοντα θηλαστικά όπως οι χιμπαντζήδες με τους οποίους έχει διαπιστωθεί ότι έχουμε κοινό DNA σε ποσοστά κοντά στο 99%. Τα σχετικά ευρήματα υπεδείκνυαν για δεκαετίες ως κοιτίδα της ανθρωπότητας την αφρικανική ήπειρο.

Όμως τα τελευταία χρόνια κάποια ευρήματα και διάφορες μελέτες ανατρέπουν το σκηνικό υποδεικνύοντας την περιοχή της Ευρασίας ως αυτή που έκανε την εμφάνιση του ο άνθρωπος και στη συνέχεια οι μακρινοί μας πρόγονοι μετανάστευσαν στην Αφρική και όχι το αντίθετο όπως πιστεύεται μέχρι σήμερα. Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Communications Biology» ερευνητική ομάδα παρουσιάζει την ανακάλυψη απολιθωμάτων ενός άγνωστου είδους πρωτεύοντος θηλαστικού στη Τουρκία που σύμφωνα με τους ερευνητές αποτελεί ένα χαμένο κρίκο στο γενεαλογικό δέντρο του ανθρώπου και ενισχύει τη θεωρία της εμφάνισης του ανθρώπου στην Ευρασία και όχι στην Αφρική.

Τα απολιθώματα εντοπίστηκαν σε μια περιοχή περίπου 100 χλμ. βορειοανατολικά της Άγκυρας και σύμφωνα με τους ερευνητές ανήκουν σε ένα είδος πιθήκων που έλαβε την επιστημονική ονομασία Anadoluvius turkae είχε μέγεθος παρόμοιο με αυτό ενός ενήλικου αρσενικού χιμπαντζή. Οι ερευνητές λένε ότι κατοικούσε πριν από τουλάχιστον 8,7 εκατ. έτη σε ξηρά δασικά περιβάλλοντα και πιθανότατα περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο δάσος.

Ζούσε με ζώα που συνδέονται συνήθως με τις αφρικανικές σαβάνες και δάση όπως καμηλοπαρδάλεις, ρινόκερους, αντιλόπες, ζέβρες, ελέφαντες, σκαντζόχοιρους, ύαινες και σαρκοφάγα που μοιάζουν με λιοντάρια. Σειρά ερευνών έχουν δείξει πώς όλα αυτά τα ζώα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την αφρικανική ήπειρο στη πραγματικότητα εμφανίστηκαν και ζούσαν στην Ευρασία και στη συνέχεια πριν από περίπου 8 εκατ. έτη μετακινήθηκαν στην Αφρική.

«Η καταγωγή της σύγχρονης αφρικανικής πανίδας ανοιχτών χωρών από την ανατολική Μεσόγειο είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό και τώρα μπορούμε να προσθέσουμε στον κατάλογο αυτό τους προγόνους των αφρικανικών πιθήκων και των ανθρώπων» αναφέρει η Άιλα Σελίν Ερόλ καθηγήτρια του τμήματος ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου της Άγκυρας, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

Το Anadoluvius turkae δημιουργεί μαζί με δύο ακόμη είδη πανάρχαιων, το Ouranopithecus που εντοπίστηκε στην Ελλάδα και το Graecopithecus που εντοπίστηκε στη Βουλγαρία, μια ομάδα πιθήκων με ανατομία και οικολογικά χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά των πρώτων ανθρωπίδων, Με τον όρο ανθρωπίδες εννοούμε κάθε μέλος της βιολογικής οικογένειας Hominidae, η οποία περιλαμβάνει ανώτερα θηλαστικά όπως είναι ο άνθρωπος, οι χιμπατζίδες, οι γορίλες και οι ουρακοτάγκοι.

Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν περαιτέρω ότι οι ανθρωπίδες όχι μόνο εξελίχθηκαν στη δυτική και κεντρική Ευρώπη, αλλά πέρασαν πάνω από πέντε εκατομμύρια χρόνια εξελισσόμενοι εκεί και εξαπλώθηκαν στην ανατολική Μεσόγειο πριν τελικά διασκορπιστούν στην Αφρική, πιθανώς ως συνέπεια της αλλαγής του περιβάλλοντος και της μείωσης των δασών. Τα μέλη αυτής της ομάδας στην οποία ανήκει το Anadoluvius εντοπίζονται επί του παρόντος μόνο στην Ευρώπη και την Ανατολία» λέει ο Ντέιβιντ Μπέγκαν καθηγητής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, εκ των επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

Πηγή: Naftemporiki.gr

Μία νέα έρευνα αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο τα διαμάντια έρχονται στην επιφάνεια και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε νέες τεχνικές εντοπισμού τους. Τα διαμάντια είναι τα σκληρότερα φυσικά πετρώματα στη Γη και οι έντονες συνθήκες σχηματισμού τους μπορούν να λάβουν χώρα μόνο βαθιά μέσα στον πλανήτη. Πώς μεταφέρονται λοιπόν στην επιφάνεια για να τα βρούμε εμείς;

Τα διαμάντια λοιπόν μεταφέρονται με λιωμένα πετρώματα ή μάγμα που είναι γνωστό ως κιμπερλίτης. Μέχρι τώρα, δε γνωρίζαμε ποια διεργασία ωθεί τον κιμπερλίτη να εκτοξευθεί ξαφνικά στην επιφάνεια, έχοντας περάσει εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια κάτω από τις ηπείρους.

Οι περισσότεροι γεωλόγοι συμφωνούν πως οι ισχυρές εκρήξεις που απελευθερώνουν τα διαμάντια λαμβάνουν χώρα σε συγχρονισμό με τον κύκλο των υπερ-ηπείρων. Ωστόσο διαφωνούν για τον ακριβή μηχανισμό.

Υπάρχουν δύο θεωρίες που επικρατούν. Η μία λέει πως το μάγμα του κιμπερλίτη εισχωρεί στις ρωγμές που δημιουργούνται όταν μετακινούνται οι τεκτονικές πλάκες. Η άλλη λέει πως το μάγμα δημιουργεί τεράστιους πίδακες που έρχονται στην επιφάνεια από βάθος 2.900 μέτρων.

Μία στατιστική ανάλυση με χρήση AI έδειξε πως οι εκρήξεις των περισσότερων ηφαιστείων κιμπερλίτη έλαβαν χώρα 20 με 30 εκατομμύρια χρόνια μετά τον τεκτονικό διαχωρισμό των ηπείρων της Γης. Επιπλέον, μία μελέτη των τριών ηπείρων όπου βρίσκουμε τους περισσότερους κιμπερλίτες, Αφρική, Νότια και Βόρεια Αμερική, υποστηρίζει αυτά τα ευρήματα. Υπολογιστικά μοντέλα δείχνουν πως υπάρχει ένα εφέ ντόμινο στη δημιουργία μάγματος κιμπερλίτη όταν διαχωρίζονται οι ήπειροι. Κατά τη μετακίνηση, μία περιοχή κάτω από τις ηπείρους βυθίζεται μέσα στο μανδύα.

Η βύθιση ψυχρότερου υλικού στον καυτό μανδύα, προκαλεί κίνηση κάτω από την κοντινή ήπειρο, αφαιρώντας ένα σημαντικό κομμάτι βράχων πάχους δεκάδων χιλιομέτρων από τη βάση της ηπείρου. Αυτή η διεργασία δημιουργεί τα απαραίτητα υλικά στις κατάλληλες ποσότητες για να λιώσει τους κιμπερλίτες. Μόλις σχηματιστούν, η άνωση που προκαλείται από διοξείδιο του άνθρακα και το νερό, ωθεί γρήγορα το μάγμα στην επιφάνεια μαζί με το πολύτιμο φορτίο του.

Η έρευνα δείχνει πως οι διεργασίες που οδηγούν στην εκτόξευση των διαμαντιών στην επιφάνεια είναι συστηματικές. Ξεκινούν από τα άκρα των ηπείρων και κινούνται προς το εσωτερικό με ομοιόμορφο τρόπο. Οι πληροφορίες αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εντοπιστούν πιθανές τοποθεσίες αποθεμάτων διαμαντιών και άλλων σπάνιων γαιών.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο Nature.

Στη τελευταία δημοσιοποίηση των στοιχείων για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, τον Απρίλιο, τα κρούσματα σύφιλης ήταν ιδιαίτερα αυξημένα, για την ακρίβεια τα υψηλότερα σε διάστημα εβδομήντα ετών.

Σύμφωνα με τα στοιχεία των Κέντρων Ελέγχου Ασθενειών (CDC), μεταξύ 2020 και ’21, είχαν αυξηθεί κατά 32%, με την επιδημία να μη δείχνει σημεία ανάσχεσης.

Ιδιαίτερα υψηλά ήταν και τα ποσοστά συγγενούς σύφιλης (σ.σ όταν η μητέρα περνά την ασθένεια στο μωρό που κυοφορεί), με τα κρούσματα να αυξάνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά 32% το ίδιο διάστημα (2020-2021).

H μετάδοση της σύφιλης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης στο έμβρυο, μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες, περιλαμβανομένων της αποβολής, της θνησιγένειας, του πρόωρου τοκετού, του εξαιρετικά χαμηλού βάρους του τοκετού, αλλά και του θανάτου του βρέφους μετά τη γέννηση.

Παρότι τα δύο τρίτα των συφιλιδικών νεογνών γεννιούνται χωρίς συμπτώματα, η ασθένεια μπορεί να προκαλέσει δια βίου προβλήματα υγείας.

Η αύξηση αυτή έχει προκαλέσει έντονο προβληματισμό και ανησυχία στην επιστημονική κοινότητα.

«Πριν από 15-20 χρόνια πιστεύαμε πως ήμασταν στα όρια εξάλειψης της σύφιλης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καταγράφουμε αυξανόμενα ποσοστά σύφιλης, ποσοστά που δεν είχαμε δει τα τελευταία 20 χρόνια περίπου» σημειώνει ο Λεάντρο Μένα, διευθυντής του τμήματος πρόληψης σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων του CDC.

Παγκόσμιο φαινόμενο

Και δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, πάνω από 7,1 εκατομμύρια νέα κρούσματα σύφιλης καταγράφηκαν εντός του 2020. Το Ηνωμένο Βασίλειο δε, είδε τα κρούσματά του να εκτινάσσονται το 2022 στο υψηλότερο επίπεδο από το 1948. Ενώ μεταξύ 2011 και 2019, ο Καναδάς κατέγραψε αύξηση κατά 389% της λοιμώδους σύφιλης. 

Σημειώνεται πως η σύφιλη προκαλείται από το βακτήριο Treponema pallidum και τα συμπτώματα χωρίζονται σε κλινικά στάδια.

Η πρωτογόνος σύφιλη εκδηλώνεται κυρίως ως ανώδυνο, περιγεγραμμένο έλκος (πληγή), που μπορεί να εμφανιστεί κυρίως στη γεννητική χώρα αλλά και σε άλλα σημεία του σώματος, αναλόγως με τον τύπο της σεξουαλικής επαφής.

Στα πρώτα στάδια της λοίμωξης η σύφιλη αντιμετωπίζεται και θεραπεύεται εύκολα. Αν δε θεραπευτεί, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα υγείας, μακροπρόθεσμα νευρολογικές και καρδιαγγειακές ασθένειες.

Πηγή: BBC