Ο ακαδημαϊκός, διαστημικός ερευνητής Σταμάτης Κριμιζής ήταν καλεσμένος του Νίκου Χατζηνικολάου στο «Ενώπιος Ενωπίω» στο βράδυ της Πέμπτης, όπου μίλησε για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στη ζωή, ενώ απάντησε και στο ερώτημα σχετικά με το μέλλον των ανθρώπων στον πλανήτη.

“Οπωσδήποτε υπάρχει ημερομηνία λήξης (της Γης), αλλά είναι πάρα πολύ μακριά, 2-3 δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα το ανθρώπινο είδος έχει δυσκολία να διαρκέσει αυτά τα δισεκατομμύρια χρόνια. Νομίζω ότι είναι μια γενική γνώμη ότι το ανθρώπινο είδος θα εξαφανιστεί πριν από τον πλανήτη. Τα δεδομένα δεν είναι ευχάριστα. Αναφερθήκατε ήδη στην κλιματική αλλαγή. Υπάρχουν ορισμένοι πολιτικοί που δεν την πιστεύουν”, ανέφερε αρχικά.

“Η ανθρωπότητα όταν φτάσει στο χείλος του γκρεμού καταλαβαίνει ότι πρέπει να κάνει πίσω και έχει μια εφευρετικότητα. Το δεύτερο είναι ότι θα υπάρξει ένας πυρηνικός πόλεμος. Η ημερομηνία λήξης της Γης εξαρτάται από τον Ήλιο γιατί πια ξέρουμε για τη ζωή και τον θάνατο των αστέρων. Έχουμε ακόμα 2-3 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής πριν γίνει η τελική έκρηξη που θα διαλύσει τους εσωτερικούς πλανήτες”, συνέχισε ο ίδιος.

Σταμάτης Κριμιζής: “Στατιστικά υπάρχει ζωή αλλού, έχουμε ενδείξεις όχι αποδείξεις”

Ο Σταμάτης Κριμιζής έδωσε την απάντηση και για το ερώτημα που έχει πυροδοτήσει κύμα θεωριών συνωμοσίας. Υπάρχουν εξωγήινοι;

“Στατιστικά υπάρχει ζωή αλλού. Έχουμε ενδείξεις αλλά όχι αποδείξεις. Αρχίζουμε από κοντά, από το ηλιακό μας σύστημα. Τώρα υπάρχει υψηλόβαθμη γνώση για το δικό μας ηλιακό σύστημα. Και ξέρετε, ο δικό μας γαλαξίας ένας από δύο τρισεκατομμύρια γαλαξίες. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν τουλάχιστον 43 δισεκατομμύρια πλανήτες οι οποίοι έχουν παρόμοιες συνθήκες με την γη”, είπε χαρακτηριστικά.

Και συνέχισε λέγοντας: “Σε μια παρατήρηση σε εξωπλανήτη βρέθηκαν υδρατμοί. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως υπάρχει νερό σε εξωπλανήτες. Ξέρετε, το σύνθημα της εξερεύνησης πλανητικού μας συστήματος που είχαμε τοποθετήσει, ήταν, “κοιτάξτε το νερό”. Γιατί το νερό είναι η ζωή. Το ξέραμε για την γη, αλλά δεν γνωρίζαμε που αλλού υπάρχει. Έκτοτε, ανακαλύψαμε ότι υπάρχει νερό στον Δία, υπάρχουν ωκεανοί στα φεγγάρια του Δία, υπάρχουν ωκεανοί στα φεγγάρια του Κρόνου, υπάρχει νερό στις ατμόσφαιρες των απωτέρων πλανητών, ακόμη και παγωμένο νερό στον Πλούτωνα. Το εξερευνήσαμε μόλις πριν από 7 χρόνια για πρώτη φορά και υπάρχουν παγωμένες λίμνες. Το νερό ότι υπάρχει παντού.

Άρα αυτό, μας δείχνει πως υπάρχει ζωή κι αλλού, αλλά δεν μπορούμε να απαντήσουμε αν υπάρχει έλλογη ζωή, γιατί θα πρέπει να σκεφτόμαστε τις αποστάσεις. Νομίζαμε ότι όριο του γαλαξία ήταν στα 750 εκατομμύρια χλμ., μέχρι εκεί που είναι ο Δίας. Με το “Voyager” βρήκαμε ότι είναι στα 18,2 δισεκατομμύρια χλμ, έπειτα από 35 χρόνια. Δηλαδή από το 1977 που ταξιδεύει το διαστημόπλοιο σε 71000 χλμ την ώρα και μετά από 23 χρόνια που περάσαμε τον τελευταίο μεγάλο πλανήτη, που είναι ο Ποσειδώνας και να μπούμε στον γαλαξία”.

Σταμάτης Κριμιζής: “Τα UFO είναι οπτικές απάτες”

“Δεν πιστεύω στα UFO. Η απάντηση βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα και παρατηρήσεις. Όσες φορές υπήρξαν επιστημονικά δεδομένα με παρατηρήσεις και όργανα απεδείχθη ότι ήταν οπτικές απάτες. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, ότι πριν υπάρξει η ανθρωπότητα, τα τελευταία 2-3 εκατομμύρια χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα ο πολιτισμός μας είναι τις τελευταίες εκατονταετίες, ότι πιθανόν να μην πέρασε κάποιο διαστημόπλοιο, αλλά αυτά που ξέρουμε για τις παρατηρήσεις, λένε ότι δεν υπήρξε ποτέ μια παρατήρηση από εξωγήινο”, ανέφερε.

Ακολουθήστε το News247.gr

Déjà vu. Όταν μας συμβαίνει, για κλάσματα του δευτερολέπτου μας κατακλύζει ένα κάπως απόκοσμο συναίσθημα. Μοιάζει με μια στιγμή φευγαλέας διορατικότητας, μια λαμπρή στιγμή απόλυτης εγκεφαλικής διαύγειας που, όμως, ευθύς αμέσως ακολουθείται από την απόλυτη σύγχυση. Ας δούμε ένα παράδειγμα: μπαίνεις κάπου για πρώτη φορά, ένα καφέ, το σπίτι μιας συναδέλφου, κάπου που, τέλος πάντων, δεν έχεις ξαναβρεθεί, αλλά ξαφνικά σε κατακλύζει μια αίσθηση οικειότητας – κάτι σαν ανάμνηση. Και παρόλο που εκείνη ακριβώς τη στιγμή ορκίζεται ότι αυτό που συμβαίνει το έχεις ξαναζήσει και το θυμάσαι καθαρότερα κι από το πρόσωπο της μάνας σου, σου είναι απολύτως αδύνατο να φέρεις οποιαδήποτε άλλη πληροφορία επ’ αυτού στον συνειδητό σου.

Λοιπόν, οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε πάθει έστω και μια φορά, έχουμε βιώσει αυτή την αίσθηση, γνωστή ως déjà vu, κάποια στιγμή στη ζωή μας. Αυτή η αίσθηση, όμως, αν και έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών μελετητών κατά καιρούς, είναι πολύ δύσκολο να διερευνηθεί, λένε οι επιστήμονες. Η κατ’ εντολή αναδημιουργία του σε ένα εργαστήριο είναι δύσκολη υπόθεση.

Παρ’ όλα αυτά, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το déjà vu προσφέρει στην πραγματικότητα μια ματιά στο πώς λειτουργεί η μνήμη όταν αυτή παρεκκλίνει λίγο. Το déjà vu μπορεί να προκύψει όταν τμήματα του εγκεφάλου μας που δουλειά τους είναι να αναγνωρίζουν οικείες καταστάσεις ενεργοποιούνται απρόσμενα, σύμφωνα με τον Ακίρα Ρόμπερτ Ο’Κόνορ, γνωστικό ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο του Σεντ Άντριους στη Σκωτία, ο οποίος ερευνά το déjà vu. Όταν συμβαίνει αυτό, μια άλλη περιοχή του εγκεφάλου ελέγχει αυτό το αίσθημα οικειότητας ανακαλώντας προηγούμενες εμπειρίες. Όταν δεν βρεθούν πραγματικές αντιστοιχίες, το αποτέλεσμα είναι μια αλλόκοτη αίσθηση ότι κάτι το έχουμε ξαναδει ή ξαναζήσει και, την ίδια στιγμή, ένα αίσθημα ατσάλινης σιγουριά πως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα. Αυτό δίνει στον εγκέφαλό μας να καταλάβει πως αυτή η αίσθηση έχει προκύψει από λάθος.

Για κάποιους ασθενείς με άνοια, όμως, αυτό το αίσθημα εμφανίζεται χωρίς την αναγνώριση του λάθους, που το συνοδεύει στους υπόλοιπους ανθρώπους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αρκετοί άνθρωποι μπορεί να αρχίσουν να παραπονιούνται, για παράδειγμα, ότι η τηλεόραση παίζει μόνο επαναλήψεις ή να αρχίσουν να αρνιούνται να πάνε στον γιατρό επειδή είναι σίγουροι ότι το έχουν ήδη κάνει.

Ο όρος déjà vu πιθανώς επινοήθηκε από τον Γάλλο φιλόσοφο Émile Boirac σε μια επιστολή προς τον εκδότη της Revue Philosophique de la France et de l’Étranger το 1876. Ο Boirac υπέθεσε ότι ίσως υπολείμματα από προ πολλού ξεχασμένες αντιλήψεις προκαλούσαν αυτή την παράξενη αίσθηση. Υπάρχουν τώρα κάποιες εργαστηριακές αποδείξεις ότι οι αόριστες ομοιότητες μεταξύ μιας σκηνής και μιας άλλης μπορούν πράγματι να οδηγήσουν σε déjà vu. Η γνωσιακή ψυχολόγος Anne Cleary του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Κολοράντο και οι συνεργάτες της ανέπτυξαν έναν τρόπο να το προκαλέσουν στο εργαστήριο, προβάλοντας στους συμμετέχοντες σκηνές που έχουν κάποιες ανεπαίσθητες ομοιότητες μεταξύ τους. Σε μια μελέτη του 2009, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η προβολή αυτών των ύπουλα όμοιων σκηνών ήταν πιο πιθανό να προκαλέσει déjà vu από ό,τι η προβολή ανόμοιων σκηνών – υποδηλώνοντας ότι ίσως υπάρχει κάποιο ερέθισμα το οποίο σχετίζεται με το περιβάλλον και το οποίο προκαλεί στον εγκέφαλο αυτή την ψευδαίσθηση ότι μια σκηνή είναι γνώριμη, ακόμη και όταν δεν την έχει ξαναδεί.

Ενώ η έρευνα της Cleary δείχνει ότι μια μικρή εξοικείωση μπορεί να οδηγήσει σε déjà vu, δεν είναι σαφές ότι η πραγματική εξοικείωση είναι απαραίτητη για να πυροδοτηθεί αυτή η αίσθηση.
Στις αυθόρμητες περιπτώσεις déjà vu, λέει η Cleary, είναι πολύ πιθανό το αίσθημα της οικειότητας να προκαλείται τυχαία. Κατά καιρούς, το τμήμα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την ανίχνευση της οικειότητας – ο μέσος κροταφικός λοβός, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς πίσω από τους κροτάφους μας και παίζει μεγάλο ρόλο στην κωδικοποίηση και ανάκληση αναμνήσεων – μπορεί να πυροδοτείται με υπερβολικό ενθουσιασμό χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Την υπόθεση αυτή των τυχαίων λανθασμένων πυροδοτήσεων ενισχύει περαιτέρω και το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι βιώνουν στην πραγματικότητα περισσότερα déjà vu από ό,τι οι ηλικιωμένοι. Οι νεότεροι εγκέφαλοι είναι λίγο πιο ευερέθιστοι, επιρρεπείς στο να πυροδοτούνται πιο γρήγορα.

Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι μπορεί επίσης να είναι λιγότερο επιδέξιοι στον έλεγχο των γεγονότων όταν δημιουργούνται ψευδή αισθήματα οικειότητας, λέει ο Chris Moulin, γνωστικός νευροψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Grenoble Alpes της Γαλλίας, ο οποίος μελετά το déjà vu. Στους ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας, ο μετωπιαίος φλοιός, η περιοχή αυτή του εγκεφάλου που βρίσκεται πίσω από το μέτωπο και ελέγχει τα γεγονότα, μπορεί να είναι λιγότερο πιθανό να βάλει φρένο σε μια ψευδή αίσθηση οικειότητας.

Οι ηλικιωμένοι ενήλικες εξακολουθούν να αναγνωρίζουν μια τέτοια ψευδή εξοικείωση. Απλώς δεν μπορούν να έχουν, πλέον, τη βεβαιότητα ότι αυτό που βιώνουν είναι ψευδές.
Αυτό είναι ένα φυσιολογικό μέρος της γήρανσης, σε αντίθεση με τη σύγχυση του déjà vu με την πραγματικότητα που μπορεί να βιώνουν τα άτομα με άνοια. Γι’ αυτό απολαύστε τα déjà vu όσο προκύπτουν γιατί είναι δείγμα ότι ακόμα ο εγκέφαλός σας βρίσκεται πάνω στο άνθος της νιότη του!

Πηγή: tovima.gr  – Με πληροφορίες από το Scientific American.